Tibet Oktay Aslan

Ah, şu duvarların dili olsa…
Kaybolan İstanbul sivil mimarisinin izlerini flanör bir pratik izleyerek süren ve hâlâ devam eden bir hatırlama pratiğidir.
Harabeleşmiş sivil mimari örneklerinden arta kalan parçalar, bir zamanlar tanıklık ettikleri hikâyelerin ve kentin insanlarının hafızasını taşır. Kent arkeolojisi denebilecek bu flanör pratikle toplanmış tanık parçalar, bütün eksiklikleriyle aynı zamanda bir anımsama çabasını temsil eder. Buluntu parçaları tamamlayan, bugüne dair olan bu anımsama çabası, gum-bikromat baskı tekniğiyle parçaları bir bütüne tamamlama ve yeniden kullanma olarak ele alınır. Gum-bikromat, fotografik bir baskı tekniğidir. Siyanotip (mavi baskı) gibi bu teknik de 19. yüzyılda geliştirilmiş, en eski fotografik baskı tekniklerindendir. Bu teknikte baskının rengi ve dokusu harici bir pigment, boya vb. eklenerek elde edilir. Kent insanının hikâyelerine tanıklık etmiş bu malzemeler kırılarak, ezilerek veya zımparalanarak elekten geçirilir ve ince bir toz hâline getirilir. Bu inceltilmiş toza pigment denir. Tanık malzemelerden elde edilen pigment, yine kendileriyle birlikte sergilenecek olan temsilî evlerin fotoğraflarını basmakta kullanılır. Yani bir nevi, malzeme yalnızca fotoğrafta görünmek yerine kendi fotoğraf baskısının malzemesi hâline gelir. Mimari açıdan bakıldığında ise harabeleşmiş, işlevini yitirmiş ama geçmişini taşıyan bu konutların bedenlerinden kopan parçalar, baskı malzemesi olarak yeniden işlev kazanır ve yerleştirme içerisinde hikâyelerini anlatmaya devam ederler.